Anders dan de titel wellicht doet vermoeden gaat dit stukje niet over Max en het afgelopen Formule 1 seizoen. Nee, dit stukje gaat over mijn voornemen om een MacBook Pro aan te schaffen. Een idee waar ik al langer mee rondliep maar helaas – of juist geluk bij een ongeluk – werd die aanschaf vorige week bittere noodzaak. Mijn trouwe iMac gaf de geest. Bijna een decennium functioneerde mijn geliefde digitale kindje – notabene mijn eerste Apple! – als een zonnetje maar afgelopen periode begon de Mac strontvervelend traag te worden. Om maar te zwijgen over vastlopers. Een fenomeen wat ik voorheen slechts kende van traumatische ervaringen met talloze Windows apparaten.
Een nacht lang probeerde ik het gekriebel in mijn nek van het zwaard van Damocles met allerlei “geGoogelde” doch vergeefse kunstgrepen en (te) veel Bier te verdringen. Het verdict na telefonisch contact over mijn nachtelijke bevindingen met Apple Support de volgende dag was onverbiddelijk. De harde schijf was reddeloos verloren en of ik een BackUp had? Trouwens, Apple neemt apparaten ouder dan 6 jaar sowieso niet meer ter reparatie aan werd mij terloops meegedeeld.
Maar die BackUp had ik. Althans, dat hoopte ik omdat ik ook wel eens een melding voorbij had zien komen dat een geplande BackUp naar onze TimeCapsules (ja we hebben er 2, zekerheid voor alles) niet kon worden uitgevoerd. Wat te doen? Ik had geen mogelijkheid meer te checken wanneer de laatste BackUp was gemaakt. En in dit digitale tijdperk kan een uur je mail missen leiden tot een onoverbrugbare achterstand in op de hoogte blijven. Als je blijk geeft dat je geen idee hebt waar de laatste WhatsApps – die je in een eindeloze stroom op je smartphone voorbij ziet flitsen – over gaan ben je reddeloos verloren. Toch kon ik met geen mogelijkheid een andere conclusie trekken dan dat de aanschaf van een nieuwe MacBook Pro niet meer te vermijden was. Het eventuele gemis van een paar uur data in een BackUp die ik op mijn nieuwe aanwinst zou installeren liet mij echter ook niet los. Sterker, het bleek een onneembare horde. Bovendien was ik nog niet klaar voor een definitief afscheid van mijn geliefde eerste Apple.
Een computer bedrijfje in Den Haag bood uitkomst om ook nog zoveel mogelijk data op de iMac zelf te redden en weer toegankelijk te maken. Het prijskaartje dat er aan hing viel zelfs mij niet mee maar inmiddels staat mijn geliefde iMac weer op zijn plekkie in mijn ManCave en zit ik dit stukkie – helemaal heppie de peppie – aan de eetkamertafel te tikken op een spiksplinternieuwe van de nieuwste gimmicks voorziene MacBook Pro. Mijn gereanimeerde iMac loopt voorzover ik tot nu toe heb ondervonden ook weer als een zonnetje maar het is niet meer het systeem met de “look & feel” die ik na jarenlang configureren het fijnste vond. En of ik data mis? Geen flauw idee.
Een uitvalbeurt? Ik vind het wel verfrissend. Go Max!