Hoewel stofzuigen niet mijn hobby is – ik druk me eufemistisch uit – zijn wij inmiddels in het bezit van 4 exemplaren van een dergelijk huishoudelijke apparaat.
Dat zit zo.
Toen ik tijdens de laatste grote verbouwing aan ons huis – nadat de bouwvakkers waren vertrokken en de stofwolken waren neder gedaald – ’s avonds ijverig met onze stofzuiger in de weer ging om e.e.a. enigszins leefbaar te houden, bleek een stofzuiger niet aan te kunnen hetgeen zijn benaming suggereert. Een stofzuiger kan namelijk helemaal niet tegen het opzuigen van stof. Oké, het was ‘echte’ stof en in niet geringe hoeveelheden maar hé, als je jezelf bepaalde kwalificaties toedicht dan moet je dat wel kunnen waarmaken. Ik bedoel, ik kan ook moeilijk beweren dat ik wielrenner ben als ik in de praktijk nog steeds niet zonder zijwieltjes kan fietsen, toch? Maar goed, het besef dat de stofzuiger niet blij was met waar het ding in mijn optiek voor zou moeten staan drong tot me door toen het monotone – en het altijd al ietwat te luide maar vertrouwde – geloei van de stofzuiger overging in een oorverdovend gierend gejank. Of jankend gegier. Het klonk in ieder geval niet best en er kwam al snel een nog slechter klinkend mechanisch geratel bij. En toen was het abrupt doodstil. De stofzuiger had de geest gegeven.
Enigszins geïrriteerd – had ik al gezegd dat ik me soms eufemistisch uitdruk? – toog ik de volgende dag naar de plaatselijke Bouwmarkt en kocht ik met hooggespannen verwachtingen een Industriële Stofzuiger. Een zogenaamde ‘Aspiratore A Tutti Usi.’ Italiaans voor Alleszuiger. En ik moet zeggen, het ding ‘stofzoog’ zelfs onverstoorbaar door toen het apparaat een keer vanaf de vliering door het trapgat naar beneden de gang in stuiterde en op zijn kant kwam te liggen. Na enige tijd begon ik me echter aan het verwisselen van de papieren stofzak te storen. Een handeling die in mijn ogen te omzichtig was en qua constructie nogal knullig overkwam ten opzichte van de robuustheid van de rest van het apparaat. Dat moet toch eigenlijk ook zonder stofzak kunnen had ik me bedacht.
En zowaar, een stofzuiger met dit gemak bleek op de markt te zijn. Weliswaar betrof het een lichte achteruitgang in mogelijkheden want ook deze nieuwe huishoudelijke aanwinst kan er niet tegen als je ‘echte’ (bouw)stof op wil zuigen. Bovendien moet je er de asla van de open haard niet mee leegzuigen. Maar daar hebben we de Alleszuiger tenslotte nog voor als backup. Ook deze stofzakloze stofzuiger heeft mij dus in principe niet teleurgesteld en zuigt de houten vloerdelen bij wijze van spreken probleemloos van de grond. Desalniettemin, na verloop van tijd begon er toch weer iets te knagen.
Een knagen dat op zijn plaats viel toen ik een reclame zag van een stofzuiger van hetzelfde merk van onze stofzakloze zuigert. Maar dan draadloos. Zeg maar een soort van volledig uit de hand gelopen kruimeldief. De missing link in de evolutie der stofzuigers. Ik kon de verleiding dan ook niet lang weerstaan en sloot online de deal tot aankoop. En elke keer als ik het ding te voorschijn haal voor een hoopje stof hier en een plukje kattenhaar daar, dan is mijn steevaste begeleidend commentaar tegen Anne-Marie; “Dit is mijn beste aankoop ooit.”
Dat wil zeggen, totdat Robbie in mijn leven kwam. Via internet. Nu hoor ik jullie denken, die Fred zal toch niet gevallen zijn voor de charmes van een mannelijke hulp in de huishouding? Of een vrouwelijke hulp met mannennaam? Welnee, niets van dat al. Robbie is mijn nieuwste stofzuiger aanwinst. Een robotzuiger die autonoom door het huis zigzagt, draait, keert, langs de muren struint, onder de bank en kasten verdwijnt om er na verloop van tijd weer onder uit te voorschijn te komen onderwijl alles wat op zijn weg komt onverbiddelijk opzuigend via zijn ronddraaiende – schattige – blauwe borsteltjes. Robbie overtreft mijn stoutste verwachtingen op stofzuiger gebied. En als de acculading onder een bepaald percentage daalt parkeert Robbie zichzelf achteruit tegen zijn ‘home’ station aan om weer op te laden. Robbie drinkt geen koffie, eet geen koekjes, roddelt niet, vertelt geen sterke verhalen, klaagt nooit en begint en stopt wanneer mij dat het beste uitkomt. Zeven dagen in de week, 24 uur per dag.
Het enige wat mij nog rest is na elke dagelijkse stofzuigsessie het ‘stof-opvang-bakkie’ te ledigen. Wat overigens wel een heikel punt begint te worden. Daar is toch zeker wel een betere oplossing voor te bedenken?